Jenny otrzymuje list od jej przyjaciela, który porzucił cywilizację i jako pustelnik zamieszkał w chatce, gdzieś hen daleko w górach. Więc nasza bohaterka wraz z nowym chłopakiem (poprzedni był palantem) wyruszają sprawić wizytę wspólnemu koledze. Po drodze zatrzymują się w sklepie, aby dopytać się o drogę która prowadzi do ich celu. Sklepikarz ostrzega ich przed niebezpieczeństwami, daje im wskazówki i po cukierku na drogę.
W tym miejscu akcja się zatrzymuje. Przez następne 20 minut przyglądamy się jak młodzi chodzą po krzakach i szukają jagód, wspinają się pod górę, śpią, wstają, idą dalej, śmieją się, znów idą...jakby to naprawdę miało kogoś interesować. Na domiar złego muzyką towarzyszącą tym obrazkom są mdłe popowe pioseneczki na przemian z przygrywkami na fujarce. Gdy w końcu trafiają do chaty ich kumpla ( ja bym chciał zobaczyć jak on w tej budowli spędza zimę) nareszcie zaczyna coś się dziać. A mianowicie wyskakują im zza krzaków dwóch oprychów którzy na pierwszy rzut oka zwiastują kłopoty. Po krótkiej wymianie zdań, nasi bohaterowie beztrosko wracają do chatki, kładą się spać i wtedy zaczynają się kłopoty...
Na prawdę nie mam pojęcia co to w ogóle ma być, na dramat jest za mdło, kryminału to nawet nie przypomina, o jakimkolwiek napięciu nie sposób wspomnieć. Ewentualnie można pooglądać sobie widoczki gór i borów bo o fabule zapomina się już w połowie seansu.